jueves, 27 de septiembre de 2007

Que hay que hacer


Aquellos que sois padres y madres sabreis como uno se siente cuando uno de sus hijos está enfermo. No quiero con esto decir que lo que me pase a mi es peor que lo que pasa a los demás, pero estoy verdaderamente preocupada.


Mi hija lleva casi un mes, a intervalos, enferma. Primero una infección de orina, luego una otitis, ahora anginas.....fiebre va , fiebre viene, antibioticos, visitas médicas, etc...


Verdaderamente, es estresante, más que nada por ellos, pobrecillos, tan chuiquititos, como resisten???


Luego pienso, será culpà de que no la visto correctamente, no le doy la alimentación necesaria, no la cuido lo suficiente, uffffff, que comidas de tarro que me hago.


En realidad os digo lo que pienso. Empieza la guarderia, jajaja, que ilusa, acaso me creia que mi hija no cogia las enfermedades guarderiles??, pues nada, a esperar que pase.

Ahora la pobrecilla está descansando, osea, durmiendo.


Este hecho me ha hecho recordar a mi madre, cuando estabamos enfermos, o al menos lo que yo recuerdo. Nos compraba el TBO, para que asi, creo yo , nos quedaramos quietecillos en la cama o para que nuestra guarición fuera más llevadera. Yo le he comprado a mi hija una revista con pegatinas de sus dibujos favoritos "las Winxxxx".

Cuando llegaba la hora de la merienda nos hacia pan tostado con jamón dulce, ummm todavia recuerdo lo bien que nos sentaba, al menos a mi. Yo a mi hija le he hecho tostadas con jamón, jeje.

Antes de irse a dormir nos venia a ver como estabamos, nos tapaba y nos ponia los labios en la frente para ver si teniamos fiebre. Yo a mi hija le hago lo mismo.

Y asi, un sin fin de cosas.

Mama, et trobo a faltar, t'estimo


3 comentarios:

Cinta dijo...

Ja se de que parles, això de les criatures és un no parar quan no tenen un pito tenen una faluta i natros patint i preocupant-nos que pareix que ser mare sigui per això.
Ànim i no t'agobies que pronte es farà més gran i estes cosetes ja no passen tant seguides.
La meuas pequeñaja tanbé va portar una temporada fotuda, de febra en febra hasta que li van trobar el que era (una cosa dels ronyons), la van operar ( que vaja temor vaig passar)i ara esta com unes pasqües.

Clara Àlvarez dijo...

És increïble que, quan som mares, recordem amb més intensitat allò que les nostres feien per natros, i per supost ho apliquem als nostres fills, perquè, ara ja ho sabem, les mares sempre tenien raó!

Anónimo dijo...

hola de nuevo!!!!!

mamitaaa, a mi siempre me has cuidado muy muy bien, asi k maria esta de categoria, las enfermadades son normales, solo necesita loa cuidados de su mamita, k son los mejores del mundo, y se pondra como una campeona.

te kiero
p.d. tienes motivos pa meterme caña

la tajadilla